Wat is daarop uw antwoord?

19 september 3 jaar geleden beantwoordde ik die vraag zo trots… Nu is het een vraag die opdringerig en dwingend klinkt. Stil en zelfs aangeslagen door het geschetste beeld moet ik een besluit nemen. “We reageren niet”, zei ik.

Poeh en nu? Ik zet het nummer aan dat toen ook gespeeld werd tijdens de ceremonie. Brandi Carlile knalt door de speaker. ” All of these lines across my face, tell you the story of who I am.”

DAMN! Kom niet aan “mijn” jongeren en team.

Ik ben boos, verdrietig, verontwaardigd en snap er niets van.

Ik zucht, bedenk en ervaar dat dit de keerzijde is van de inzet en het “mooie” werk dat we mogen doen, met de groep jongeren waarvan wij zo houden, zo van genieten om mee te werken. De jongeren die al lange en vele hulpverleningstrajecten kennen.

Ik lees alle (keiharde) oordelen. Snap deze reacties. Als ik dit stuk zou lezen zou ik wellicht ook zo oordelen. Ik lees de wisselende berichten die via privé berichten binnenkomen op social media.

“Waarom reageer je niet?”, wordt mij uitdagend gevraagd. Maar ik blijf bij mijn besluit. Wat maken we stuk als we onze waarheid aantonen. Wat roepen we dan af op de totale situatie? Het is niet meer dan een stigmatiserende titel die in denkt te spelen op actualiteiten.

Maar lezen hoe onze organisatie, waar wij als team al 4 jaar samen met jongeren en ouders met ziel en zaligheid aan werken, onderuit wordt gehaald, dat doet pijn. Dat verdient het team niet. Ik schrijf een blog, in mijn woorden en op mijn manier.

Dan komen de eerste berichten van anderen binnen. Wij staan achter jou hoor. Mogen wij contact opnemen en ons verhaal doen? Ik leg uit waarom ik daar niet voor kies. Ze snappen mijn keuze.

Het is fijn om ook met de jongeman dit alles te kunnen bespreken. Want hij is de enige aan wie we antwoorden verschuldigd zijn. Wat het met hem doet, wat het met ons doet. Steunende berichten ontvangen we namelijk beiden. Ook de keerzijde en de vooroordelen van voor ons beiden onbekenden of mensen aan de zijlijn ontvangen en delen we.

Want de waarheid weten alleen wij beiden.

Het lied gaat verder. “I climbed across the mountain tops. Swam all across the ocean blue.

I crossed all the lines and I broke all the rules”. Ik denk aan mijn eigen levenslessen. “Door vallen en opstaan wordt men wijs” is wat ik ook nu ervaar met mijn eigen zoon en heb ervaren in mijn eigen leven.

Ik denk, glimlach en ik hoor mezelf een zucht slaken. Ik verdien mijn geld met datgene wat ik het liefste doe. Werken met mensen. Ik pak mijn rapport erbij uit 1986. ‘Ilona is spontaan en heeft veel fantasie. Maar moet eerst haar eigen werk afmaken, voordat ze een ander helpt’.

Some things never change…….

En terwijl ik alles zo voor mezelf helder krijg zie ik deze blog ontstaan. Zal ik hem plaatsen?

Lieve mensen, ik heb een team dat niet zeurt, altijd klaar staat, onze jongeren altijd in eerlijkheid aan kan kijken. Je mag het niet met ze eens zijn, een goede discussie mag en van mening verschillen ook. Maar het belang en de veiligheid van onze jongeren en het team staat altijd op 1. Ik heb een super team. Elk met hun eigen expertise, inzet, professionaliteit, diploma en eigen levenservaring. Team HalteZ en de geweldige ZZP’ers die zich net als het vaste team iedere dag weer inzetten voor de jongeren. Ik zeg niet dat wij geen fouten maken of aansluiten bij elke jongere of ouder. Absoluut niet. Maar daarom mag je ook voor ons kiezen, wij zijn geen verplichte aanbieder. Maak gebruik van al die andere zorgaanbieders die ook hun kwaliteiten hebben en welke wellicht beter bij je aansluiten. Je hebt gelijk en bent het waard!

Ik moet zelfs alweer grinniken. Wat past dit bij onze visie. Met de jongeren zelf “werken”. We mogen ze bewust maken van gevolgen, voorzien van advies, dankbaar zijn voor het vertrouwen, ondersteunen daar waar ze ons nodig hebben, motiveren en inspireren. Maar bovenal bewust maken van de keuzes die ze elke dag opnieuw kunnen maken. Het is hun leven en soms horen daar gevolgen bij. Al stellen wij “zorg mutsen” dat liever langer uit.

En voor de lezers van een verhaal? Bedenk dat een verhaal altijd twee kanten heeft en dat soms de dingen anders zijn dan jouw eigen ervaring of hetgeen verondersteld wordt. Dat niet reageren ook een keus kan zijn ter bescherming van. Zoals een journalist mij stuurde “dat dit te gek zou zijn om los te lopen”. En daar sluit ik me bij aan.

Wees welkom voor een kop koffie. Kom gewoon eens ervaren in plaats van veronderstellen. Je bent meer dan welkom op onze lunch in oktober (uitnodiging volgt).

Ik ga slapen, want morgen gaan we weer verder. De jongeman en ik en “onze” waarheid.

Iedereen heeft zijn story of life. Het maakt ons tot wie we zijn of wie we worden. Ook dit hoort bij de groei van HalteZ. Van mij als directeur, leidinggevende, jongerencoach en vrouw.

Ja, ik wil.. Ik wil blijven werken met deze groep jongeren.

P.S. Meneer Duits, ik heb u vorige week een ansichtkaart gestuurd, waarop ik u heb uitgenodigd voor een kop koffie. Is deze kaart wel aangekomen? Ik heb nog geen reactie ontvangen. Ik hoop u snel te ontmoeten bij HalteZ.