Vertrouwen

De avond is gevallen, het is net na 21 uur. Ik zit buiten in het licht van de maan. Mijn hoofd voelt zwaar en ik trek mijn benen nog iets dichter tegen me aan. De afgelopen weken waren intensief, verbazend en krachtig. Het woord vertrouwen blijft in mijn hoofd ronddolen. Vertrouwen in de ander, vertrouwen van een ander en vertrouwen in mijzelf als mensverlener en verschilmaker. Vertrouwen loopt als een rode draad door de ondersteuning heen. Wat als vertrouwen niet genoeg is? Wat als een ander beslist dat je eigenlijk moet kiezen tussen doen wat nodig is en de vastgestelde eisen waarborgen en handhaven.Hoe kunnen we deze keuze maken?? Ik voel een stekende pijn in mijn hoofd opkomen.

Het hebben van vertrouwen is de basis voor het kunnen bieden van ondersteuning, maar wat als dit misschien niet meer kan omdat het beleid zegt dat dit niet kan. Je kan toch niet het vertrouwen wat er in elkaar is zomaar weggooien? Ergens komt ook wantrouwen door mijn hoofd spoken. Snel wil ik deze gedachte wegdrukken, maar dat lukt niet helemaal. Dat is niet hoe het hoort en mag zijn. Vragen stellen en niet oordelen. Samen kijken wat mogelijk is op basis van vertrouwen is waar het volgens mij om moet gaan. De stekende pijn in mijn hoofd wordt minder.

De MenZen die wij mogen ondersteunen vragen om maatwerk, zoals het wordt genoemd. Een passende aanpak die soms maakt dat je als menzverlener niet altijd de gebaande paden bewandelt, maar het vertrouwen geeft dat zij er toe doen en dat je doet wat nodig is. Dat maakt soms dat je zelf misschien wel twijfels hebt of de ander twijfels heeft.

Blijf vertrouwen hebben in elkaar en blijf elkaar vragen stellen. Heb idealen en dromen, maar heb vooral vertrouwen.

 

Erica