Vertrekpunt HalteZ
Met een gezonde dosis zenuwen ben ik onderweg naar mijn nieuwe vertrekpunt, HalteZ. Tijdens het autorijden kijk ik regelmatig op mijn fitbit, hoe hoog zal mijn hartslag zijn? 130 bpm, oké… Caro, even diep ademhalen. Zorgen moet je doen, niet maken toch??
Aangekomen bij HalteZ word ik binnengelaten en glijdt de spanning van mijn schouders af. Het pand is zo warm, kleurrijk en huiselijk dat ik me meteen thuis voel. Één ding wat echt anders is dan anders, is de stilte in het wijkcentrum. Door het coronavirus en alle maatregelen is het zo goed als leeg.
De dag begint met videobellen met het team. Zo vreemd om in deze periode te starten bij een nieuwe werkgever en het eerste contact met je collega’s via beeldbellen te hebben. Maar de inhoud van de vergadering bevalt me meteen. Er is ruimte voor vragen, vraagstukken en creatieve invalshoeken worden gedeeld. Ze doen het samen.
Opvallend is de rustige en positieve sfeer die er heerst in het team. Collega’s zijn heel betrokken, bij jongeren, bij gezinnen, bij buurtbewoners en bij elkaar. Ik heb een aantal jongeren mogen ontmoeten en bij gesprekken aanwezig mogen zijn, volledig of gedeeltelijk, alles was goed. Ook bij het ontmoeten van de jongeren zijn de coronamaatregelen op de voorgrond. Bij binnenkomst kun je jezelf niet voorstellen door een hand te geven. Dat geeft een heel vreemde situatie, je moet compleet iets nieuws verzinnen om jezelf voor te stellen aan een onbekend persoon. Omdat het een vreemde situatie is, zorgt het wel meteen voor een gespreksonderwerp, wat het ijs breekt.
Ik heb veel jongeren kunnen vragen wat zij fijn vinden in de begeleiding van HalteZ. Los van elkaar gaven ze allemaal hetzelfde antwoord en het antwoord kwam overeen met mijn eerste indruk. De jongeren gaven aan dat het als een warm bad voelt, je altijd bij HalteZ terecht kan voor alles, en vooral dat er niet geoordeeld wordt over de situatie waarin de jongere zich bevindt, of over de keuzes die gemaakt zijn. Ze geven aan dat het fijn is als er iemand luistert, echt luistert. Dat je met je complete chaos daar kan komen, en dat er niet gezegd wordt ‘voor dit dit en dit kun je bij ons niet terecht’ en je weer doorverwijzen.
Jongeren durven ook aan te geven dat ze af en toe botsen met de begeleider, dat het niet altijd even fijn of leuk is, boos worden of uit het gesprek weglopen. De communicatie tussen de begeleiders en de jongeren is erg open, vertrouwd en met het hart op de juiste plek. Ze mogen zijn wie ze zijn.
Dat is toch een ontzettend mooi vertrekpunt? Worden wie je bent!
Wanneer heb jij voor het laatst gevoeld dat je mag zijn wie je bent en waar was dit?
Caro