Twijfelen is voor mietjes?
Een jaar lang ging ik wekelijks naar een jongere die mij (en andere hulpverleners) niet wilde zien! Zij zei bijna niets tegen mij, keek me niet aan en had zich opgesloten in haar kamer als ik kwam. En als ze wat zei dan was het vaak in de trant van “wanneer ga je weer weg”. Dit waren momenten dat ik aan mijzelf ging twijfelen!
Bij alle huisbezoeken zat ze op haar kamer op dezelfde plek met haar hoofd richting de muur. Ik maakte me vaak klein en ging lager op de grond zitten. Vaak bedacht ik van te voren “wat ga ik nu weer zeggen of wat ga ik juist niet doen deze keer”. Meestal als ik bij haar was dan zweeg ze of gaf ze hele korte antwoorden. Vooral het zwijgen kon me soms onzeker maken. Ook kreeg ik soms boze gevoelens. Waarom geef je geen antwoord schreeuwde het stemmetje dan in mijn hoofd? Vaker dacht ik “zeg ik wel het goede?”, “respecteer ik wel genoeg haar grenzen?” en “gebruik ik wel de juiste technieken”. Een keer heb ik mijn frustraties geuit en gezegd dat ze nu echt wat moest gaan doen. Dit was mijn frustratie, wat haar totaal niet hielp. Sterker nog dit zorgde juist voor meer afstand tussen ons.
Als ik achteraf terugkijk dan zie ik nu dat ik al mijn twijfelgedachtes en onzekere/boze gevoelens voor mij hield. Ik deelde die met niemand. Pas na een paar maanden ging ik deze delen met collega’s en dat was een opluchting. Het hielp mij om alles weer meer in perspectief te zien. Mijn boze gevoelens verdwenen als sneeuw voor de zon! Nu terugkijkend denk ik waarom heb ik het niet eerder met mijn collega’s gedeeld!!! Wat ik eigenlijk wel wist maar…… “mijzelf kwetsbaar opstellen naar collega’s maakt mij geen mietje, maar juist een betere hulpverlener”.
Bas Draaijer, orthopedagoog (gedragswetenschapper) en dus ook gewoon mens ?