ROUW/RAUW
Buikpijn had ik, verschrikkelijk veel buikpijn.
In de auto, onderweg naar een afspraak, leek het een normale werkdag. Ik belde met mijn collega (onderweg naar dezelfde afspraak) en we hadden het even kort over dat ik wat nerveus was. Wat buikpijn had, maar dat het eigenlijk wel prima ging. Al gauw gingen we over op het bespreken van zaken waar we de hele week nog geen tijd voor hadden gehad. Eenmaal aangekomen bij het uitvaartcentrum hingen we op. Alle informatie uitgewisseld en klaar voor de begrafenis. We stapten beiden uit onze auto en het viel me direct op dat we allebei gekleed waren in de kleuren groen en zwart. Een paar weken voor vandaag kregen we een uitnodiging voor onze teamdag. Het thema was bouwen aan onze tribe met daarin de vraag of we in het zwart en groen gekleed wilden gaan. En juist vandaag droegen we de kleuren van onze tribe.
Het was een dag vol tegenstellingen waarin het af en toe gek voelde om als hulpverlener, indirect betrokken in jouw leven, op jouw begrafenis te zijn. Zoiets intiems wat je niet met iedereen deelt. Voor je zus was het geen vraag, wij hoorden erbij.
Het werd me duidelijk dat mijn pogingen om iets aan jouw situatie te veranderen niets zouden hebben uitgehaald. Het had geen verschil gemaakt in jouw leven. Het werd me duidelijk dat je leefde met te veel en te groot verdriet. Het werd me duidelijk dat je met zoveel mensen om je heen eenzaam was. Als de rest het maar goed heeft, jouw pijn deal je later wel mee. Het werd me duidelijk dat met alle hulpverleners die betrokken waren, we jou niet hadden kunnen bieden wat je zocht in dit leven. Toch bleef de gedachte dat je als hulpverlener heel af en toe iemand langzaam de grip ziet opgeven me nog lang achtervolgen, dit voelt machteloos. Soms kan iemand de intrinsieke motivatie niet meer opbrengen om te vechten.
Het voelde hypocriet en dankbaar tegelijk om hier vandaag deze uitvaart bij te wonen. Hypocriet omdat ik je heb leren kennen als iemand die het me soms moeilijk maakte om mijn werk te kunnen doen. Hypocriet omdat ik soms langs je heen ben gegaan uit het belang van de jongere die ik begeleid. Hypocriet omdat ik soms de last die anderen van je hebben ervaren heb bevestigd. Maar ook hypocriet omdat ik soms uit frustratie even ongenuanceerd heb geventileerd over je.
Dankbaar omdat het mijn vermoeden bevestigde van wie je zou zijn zonder verslaving, wie je bent zonder drank. Dankbaar omdat ik je twee keer nuchter heb mogen spreken waarin ik vreselijk met je heb gelachen en me heb verwonderd over jouw scherpe tong. Dankbaar omdat ik je twee keer met zoveel oprechte pure liefde heb horen praten over de jongere die ik ondersteun. En ja, ook dankbaar dat ik je ben tegengekomen in mijn leven.
Op de terugweg in de auto kwam er een nummer op de radio wat me raakte. Ik heb de hele terugweg gehuild. Gehuild om jouw eenzaamheid en om mijn eenzaamheid als hulpverlener in jouw leven. Mijn collega, de stamoudste, belde om te vragen hoe het ging. Tijdens het vertellen kwam ik tot de conclusie dat je soms moet accepteren dat de situatie is zoals het is. Mijn verdriet wordt minder en ik leer the hard way dat er soms geen antwoorden komen op vragen.
Vanavond hebben we team avond en ben ik samen met mijn tribe. Ik had het jou ook gegund, maar het is anders gelopen en dat maakt in dit geval rouw ontzettend rauw
Dinian
