Onbegrepen. Een blog over pesten
Bij mij is het begonnen op de kleuterschool. Ik werd gebruikt en gepest door de oudere kinderen. Ze lieten mij in elkaar slaan en als beloning kreeg ik dan een snack. Ik was voor mijn gevoel anders dan de andere kinderen, waardoor ik al meteen het pispaaltje werd. Omdat ik er graag bij wilde horen was ik makkelijker te beïnvloeden en deed ik er alles aan om erbij te horen. De docenten zagen hoe ik in elkaar werd getrapt, maar omdat ik hierbij lachte van angst deden zij er niks aan. Ze dachten dat ik het leuk vond. Door alles wat er op school gebeurde werd ik thuis erg opstandig, omdat ik toch ergens mijn boosheid moest uiten. Door mijn boosheid en opstandige gedrag, belande ik al op mijn 6de jaar in een open instelling. Doordat ik hier in behandeling ben geweest ging ik automatisch naar speciaal onderwijs. Ook op deze school werd ik gepest en door sommigen fysiek mishandeld. Ook op deze school werden er nare opmerkingen tegen mij gemaakt. Geloof mij… woorden doen echt pijn, pijnlijker dan een paar klappen. Ik begon mijzelf te verliezen en zag het verschil tussen pesten en een grapje niet meer. Toen ik 11 jaar was kwam ik wederom weer in een open instelling, hier was t ook zeker geen koek en ei. Daar werden ook nare dingen gezegd en gedaan. Hier kreeg ik de diagnose MCDD. Na 7 maanden mocht ik weer naar huis. Het pesten hield niet op en dus veranderde mijn gedrag ook niet.
Ik voelde me nooit genoeg en dat gevoel heb ik nu nog steeds. Ik wil me steeds bewijzen, maar tegelijkertijd ben ik ervan overtuigd dat ik toch niks kan. Ik wil heel graag vrienden en vriendinnen. Ik heb er geen moeite mee om vrienden en vriendinnen te maken, wel om ze te onderhouden. Ik weet van mezelf dat ik tegenover bijna iedereen erg sarcastisch ben en dat zo`n beetje non stop. Tegelijkertijd weet ik ook dat ik daar geen vrienden mee maak en het weer een vriendschap kan kosten.
Jaren geleden heb ik de keuze gemaakt om niet meer te praten en ik het alleen wel ga redden. Ik heb me afgesloten voor iedereen en houd mensen op afstand (door sarcastisch te zijn en te doen of niets mij boeit) om zelf niet meer gekwetst te kunnen worden. Ik weet dat niemand mij begrijpt.
Ik heb meerdere begeleiders gehad, wat niet werkte. Nu heb ik een begeleidster die mij leert dat ik goed ben zoals ik ben. Ergens weet ik dat ook wel, maar voel het zeker niet zo. Vaak voel ik mij schuldig en schaam ik mij voor de dingen die ik soms zeg of doe. Ik weet dat ik er nog lang niet ben en dat dit alles mij zal blijven achtervolgen. Ik ben op dit moment erg op zoek naar mijzelf, wie ben ik, wat wil, maar vooral wat voel ik (ik voel al heel lang niet meer).
Ik ben nu 15 jaar en mijn doel voor nu is, dat ik iedereen wil laten zien dat ik er wel kom!
Twee jaar geleden zijn wij elkaar tegen gekomen op een eenzaam en onbegrepen pad vol obstakels. Hierop terugkijkend en kijkend naar het gestelde doel, krijg ik kippenvel. Ik kan een heel verhaal schrijven, maar eigenlijk wil ik maar één ding zeggen tegen deze KANJER en dat zeg ik vol trots:
Jij komt er wel
