Mijn zoektocht naar een “vernieuwd” touwtje uit de brievenbus
“Mam, ik heb een liedje in mijn hoofd. Deze wil echt niet stoppen. Dat is gek he mama, want als ik stil ben zingt mijn hoofd door”. En Ravi zet dapper in “ Opa er wordt gebeld, het is de …..” Met een groots gebaar wordt zijn vinger voor zijn lippen gezet wat mij vertelt stil te zijn. Zo kijkt hij mij met grote blauwe ogen aan via de achteruitkijk spiegel. En het is stil, terwijl zijn hoofd mee lijkt te deinzen.
“Hahaaaa, hoorde je dat mama, mijn hoofd zingt door en ik ben stil. Dat is knap van mijn hoofd ,he mama!”
Iets in je hoofd hebben…..
Iets waarvan ik soms niet eens meer weet dat het nog ergens zit. Totdat het weer aangeraakt wordt of getriggerd. Ik doe dingen graag anders. Niet omdat ik het perse anders wil doen of een andere naam wil geven, maar omdat het beter voelt. Of doordat er meerdere dingen samen komen en dan het ineens klopt. Soms moet er nog wat aan gesleuteld worden omdat tijden, wet of iets eisen stelt of het gewoon een andere tijd is.
Het komt mede voort uit mijn eeuwige zoektocht vanuit onzekerheid, het zo graag goed willen doen. Of de drang om voor een ander bewijs te willen hebben, omdat ik iets goed kan of mag vinden.
Een half jaar geleden las ik het boek “de nieuwe route” van Anke Siegers. Er gebeurde iets terwijl ik het las. Het was niet wat in mijn hoofd zat. Maar het was wel wat nodig was om de aha’s en zie je nou wel, juist ja kreten uit te slaan. En enkele weken geleden heeft zij ruimte voor mij gemaakt. In het van der Valk hotel in Zwolle zouden we elkaar ontmoeten. Strakke planning, want met een hoofd vol met vragen en enthousiasme moest ik mezelf in toon zien te houden, Ja en dat ging niet. Vanaf het eerste moment overspoelde zij mij zo voluit vanuit een hart dat sprak vanuit haar passie en kennis. Nog voordat ik zat had ik de koffer in de hand het “kantel waarden spel”. Vers van de pers riep ze enthousiast. Oh, hij is zo mooi en de koffer ging open en enkele inspirerende kaarten werden mij getoond. BAM…. En weg was ik. Die koffer, de teksten op de kaarten maar zeker ook haar kracht, overtuiging en enthousiasme liet mij verdwalen.
Geraakt door haar waarheid die ook mijn waarheid is geworden en zo graag nog meer wil toepassen. De kracht van de omweg nam de nieuwe route en is van slag.
Maar het bleef bubbelen. Je hoeft niet altijd direct antwoord of een verklaring te hebben. Het popt op wanneer je het nodig hebt of kan en mag worden vertaald naar je eigen visie, missie of denk- en werkwijze.
Een week later zat ik in het dominicanen klooster in Zwolle. Er worden op meerdere avonden met als thema “bubbels” lezingen gegeven. Ik was bij de avond van Jan en Sanne Terlouw. Zijn speech vorig jaar ging het internet over toen hij ons toe sprak. Het kan jou ook niet ontgaan zijn met het pakkende “touwtje uit de brievenbus” waar we ons allemaal in konden vinden. Zowel meneer Terlouw als zijn dochter mevrouw Terlouw zetten mij aan het denken en raakten dingen in mijn hoofd aan door uitspraken als.
“Wat is jouw perspectief en wie bepaalt dat? Of juist niet”
“Vertrouwen is essentieel. We wonen niet in de maatschappij, maar in een samenleving.
Mensen moeten het willen en om te willen moeten ze het weten (het waarom)”
“De kanteling heeft in de samenleving alsmede binnen de zorg plaatsgevonden. Ik ben trots dat wij binnen deze kanteling in alle opzichten altijd diegene zijn die zelf aan zet zijn. Het “touwtje” kan dan misschien niet meer uit de brievenbus wapperen. Ik kan en mag zelf onderzoeken welk “vernieuwd touwtje” daarvoor in de plaats komt. “