Meditatie; gespannen ontspannen

Meditatie

 

Daar lig je dan. Rustig luisterend naar de woorden die langzaam tot je doordringen. Gespannen probeer je te ontspannen. Je zou bij je gevoel moeten kunnen komen maar hoe dan? Voelen, een ding wat ik veel doe, maar niet bewust. Emoties, ren ik vaak voor weg, stop ze ergens waar het veilig zit en doe er niets meer mee.

Rustig blijf ik liggen. Mijn lijf voelt gespannen, armen en benen tintelen. Focus wordt verlegt naar de ademhaling. Rustig adem ik in via mijn neus en uit via mijn mond. Rustig, vooral dat is een opgave. Ik leg mijn handen op mijn buik. En adem rustig verder. Ineens besef ik me, dat ik via me buik durf te ademen en deze niet meer inhoud. Wauw, wat een gewaarwording. Zou ik dan rustig stap voor stap ergens komen?

Focus, terug naar de ademhaling. De tintelingen in mijn armen en benen lijken erger te worden. Hartkloppingen komen even langs, maar zakken snel weer af. Rustig liggen en luisteren, wat ze toch allemaal bedoelt met kleuren en voelen. Dat zal ik vast later nog wel leren begrijpen. Voor nu is het liggen, even stilstaan.

Compassie, was het woord dat deze sessie centraal stond. Het betekent gevoel van medeleven. En normaal focussen we ons op het medeleven tonen naar anderen. Dit keer een keer niet naar anderen. Compassie voor jezelf. Iets waar ik veel moeite mee heb. Ik zit namelijk in een prestatie patroon waarin ik anderen niet tot last wil zijn en mezelf niet zwak mag opstellen van mezelf. Ik moet doorgaan en alles wat ik doe moet goed zijn. Ik heb mezelf aangeleerd om mijn gevoel direct weg te stoppen en alleen bezig te zijn met het goed doen voor anderen.

Dus compassie voor jezelf. Het waren mooie woorden, maar wel wakker schuddend en pijnlijk te beseffen.

Langzaam mogen we terugkomen, onze ogen weer openen. En dan de moeilijkste vraag van de sessie, wat vonden jullie ervan?

Ik wacht alle antwoorden af en hoop dat ze mij dan vergeten. Maar helaas, ik ben niet onzichtbaar. Ergens wel fijn hoor. Maar goed een antwoord bedenken, wat vond ik van deze sessie. Het ontspannen, het voelen zover kwam ik niet het was al een opgave om stil te blijven liggen. Het antwoord ‘dat is goed genoeg’ brak me op. Hoe kon dat nou goed zijn? Iedereen was ontspannen en voelde dingen, dat had ik toch niet…

De antwoorden van anderen waren lief en ik mocht even breken. Er was ruimte om een stukje van mezelf toe te laten, dit was eng maar ook erg fijn. Ondanks de afstand voelde ik de nabijheid, de samenhorigheid terwijl ik me al een tijdje had teruggetrokken.

 

Na de sessie voelde ik me zo dubbel. Ik had veel vragen, maar ik had geen woorden. Er was zoveel losgekomen maar het was allemaal zo vaag. Wel maakte het ook veel duidelijk. Ik moet me openstellen om echt iets te veranderen. Want wat als ik zo door ga en mijn lijf straks doorgebrand is? Ik moet liever leren zijn voor mezelf en wat minderen aan anderen denken, maar hoe doe je dat? Hoe doorbreek je iets wat je al vanaf kleins af aan doet?

Ontspannen, maar gespannen was ik na deze sessie. Ik voelde meer rust in mijn lijf terwijl de spanning en tintelingen nog altijd aanwezig waren. Ik werd moeër, maar ik kon niet slapen. Ik was trots dat ik mezelf dit moment gegund had, maar ook dankbaar dat mensen mij dit moment konden bieden.