Mag ik dan bij jou?
Totdat ik ben gaan waarderen dat ik naast je mocht staan als maatje. Maatje dekt zeker niet de lading. Om maar te zwijgen over het gevoel wat de “ggz” mij heeft gegeven hierin als ambulant ondersteuner. Ik was je mensverlener. Want dat voelde beter. Ik wou en kon niet op de stoel van behandeling. Ik wou luisteren naar wat je echt wou zeggen. Zonder oordeel, vooroordeel, vraag of consequentie. En ja, dan ga je over grenzen als mens. Niet bewust. Maar het was ingewikkeld om te snappen hoe jij dacht of dingen ervaarde. Maar doordat ik naast je wou blijven staan schuurde dit langs mijn grens als mens en hulpverlener. Maar mijn mensverlener ontwikkelde ik steeds meer.
Jouw ouders hebben mij daarin laten inzien wat het als ouders betekent. Zoveel hulpverleners in het leven van je kind. Meningen, behandelingen waarbij het systeem alles overneemt en tevens voor hun gevoel niets doet.
Vanochtend je moeder aan het woord in ons maandelijkse gesprek met het team. Intens beleefden wij het verhaal van jou, je ouders en het huidige systeem. We deelden onze zorgen, zoektocht en emotie. Aansluiten en luisteren en heel veel zwijgen, maar zoveel delen.
We hebben nog zoveel treden in ondersteuning te ontwikkelen. Want soms kan een buurvrouw, psychiater, oom, ambulant ondersteuner, of stagebegeleider zo waardevol zijn. Laten we nog meer zorgen dat het niet afhangt van het systeem wat de rol is. En in plaats van dat het niet afhangt van de juiste persoon tegen komen die het verschil wil maken. Creëren dat jij zelf de juiste mensen naast je laat staan.
En ja, je mocht naast mij op het bankje van deze foto. Bedankt dat ik naast jou en je familie mijn mensverlener mocht ervaren
