IK!!!!!…. EN WEL NU

Ik hang op met mijn collega Evita. De trots in haar stem. Het ontroerd me. Wat een reis heeft zij met deze dame samen gemaakt. Zo nu en dan was ik betrokken. Wanneer ik een statement als organisatie moest maken of toen zij het grote nieuws vertelde.

Ze is zó bijzonder Evita: voor jou, voor ons. Dit is ons verhaal.

Dus ik begin ? 

Een mooie meid met onzichtbare littekens. De wereld in haar eentje dragend. Ze was klaar met hulpverlening en zat klem op het gebied van huisvesting, dus ze moest “ons” wel accepteren. Haar weg was ruw, vol hobbels en ongeasfalteerd, maar ze wist heel goed wat ze wilde. Hoe gaan we haar vertrouwen geven dat het niet de jongere tegen de begeleiding is? Maar dat we samen een weg mogen afleggen, waarin ze ons kan inzetten om haar pad te gaan volgen.

En jij mocht dat gaan oppakken Evita. Ik dacht eerlijk gezegd dat ze zichzelf nooit zou durven laten zien aan ons…

Mijn eerste jongere bij HalteZ, dat was zij. Een mooie jonge meid met een gevulde rugzak, die hulpverlening-moe was, maar wel een duwtje nodig had. ‘Hoe ga ik dit oppakken was dan ook mijn eerste gedachte,’ Ilona.

Tijdens mijn loopbaan in de hulpverlening heb ik ervaren dat vertrouwen en tonen dat je naast iemand staat, de basis is om te kunnen bouwen.
In de praktijk blijkt vaak dat hier te weinig tijd en ruimte voor is. De kracht van HalteZ is dan ook om die ruimte te mogen pakken waar nodig is.

Vanuit deze basis zijn we gaan bouwen. Met kleine stapjes merk ik dat ze haar leven weer aan het oppakken is. Ze begint met volle moed aan een opleiding en dat biedt haar de nodige structuur. Het gaat zo goed op school dat ze na een paar maanden al het versnelde traject in mag. Wat is ze trots en wat ben ik trots op haar! Wie had dat gedacht?
Af en toe kwam er een hulpvraag over opdrachten van school maar meestal wist ze zelf haar weg te vinden. Ze raakt zo gemotiveerd dat ze zelfs voor liep met haar opdrachten. Ze ging van niveau 3 naar 4 en mocht zelfs een jaar overslaan. Dit gaf haar rust en ruimte in haar hoofd en dus ook in haar leven. Ze kon het dus echt.

De behoefte aan een eigen plekje is voor haar van groot belang. Samen zijn wij aan het zoeken gegaan naar woningen, maar helaas bleek dit een behoorlijk lastige opgave te zijn. Want je kunt wel klaar zijn met begeleid wonen, maar als er door je verleden schulden zijn om nog in te lossen, kun je niet anders dan begeleid blijven wonen. Dit kost dubbel geld en is zo onnodig!  Maar… het lange wachten werd beloond! Eindelijk een eigen huisje waar ze zo veel behoefte aan had. Haar eigen stekkie, eigen ritme, eigen regie, eigen alles.

Toen de verf nog nat op de muren zat, bleek ze zwanger te zijn. En daar was de volgende uitdaging… Hoe nu verder?

We praten veel en er worden belangrijke beslissingen genomen, maar één ding is zeker, mama gaat ze worden! En daar gaan wij haar bij ondersteunen. Om haar optimaal te kunnen ondersteunen kiezen wij ervoor om mijn collega er bij te laten aansluiten die haar eigen specialisme mee brengt.

Die mooie jonge meid met haar gevulde rugzak… is nu een mooie jonge vrouw aan het worden in haar eigen huis, zwanger en stort zich nog meer op haar studie. Vol bewondering en respect zie ik haar zichzelf ontpoppen tot moeder in iedere vezel, die haar verantwoording pakt en keihard werkt aan een nog betere toekomst voor zichzelf en haar kindje.
En dan is het eindelijk zover, een prachtig nieuw leven is geboren. Vanaf nu gaat ze  samen met haar kindje het levenspad verder bewandelen.

Als ik na de geboorte langskom, stap ik in een bubbel: ik voel  warmte, onvoorwaardelijke liefde, rust, trots en ik ben sprakeloos. Het raakt me en het emotioneert me.
En hoe speciaal is dit voor mij als ik een nachtje blijf slapen tijdens de kraamtijd, en zelf net één dag weet dat ik zwanger ben…

Mooie jonge vrouw, wat heb ik ongelooflijk veel respect voor jou!

Wij kunnen niet anders zeggen dan IK is veranderd in WIJ en je doet het allemaal. EN WEL NU… ! Jij en je mooie meisje.

Het is avond en ik zit lekker op de bank, heb mijn laptop erbij gepakt om een reactie te schrijven op wat jullie mij hebben geschreven. Waar zal ik eens beginnen ? Aha ik weet het..

Het was zomer en ik woonde in een begeleid wonen huis van een andere zorginstantie samen met 2 andere jongeren. Ik was toe aan een volgende stap: een eigen plekje, een thuis waar ik zo naar verlangde. Helaas liep dit anders dan gepland.
De zorginstelling was failliet verklaard en daar begon de ellende dacht ik.
HalteZ nam de zorg over..

En ik dan? Beginnen we weer van voor af aan? Wéér mijn verhaal doen? Wéér mijzelf bewijzen? Weer opnieuw vertrouwen opbouwen met mensen die ik niet ken en die mij niet kennen? Hier had ik geen behoefte aan. Ik was boos op de situatie.

Ik kreeg Evita als begeleidster toegewezen.
Wekelijks spraken we af, samen zoekend naar een geschikte woonplek voor mij, maar er volgden veel teleurstellingen. Ik viel overal tussen in.
Ik ben een student, die horen in studentenhuizen zeggen ze dan.

Ik heb veel alleen moeten doen en het was heel moeilijk voor mij om de hulp van Evita en HalteZ te accepteren.

Beetje bij beetje durfde ik mijzelf open te stellen en ging het de goede kant op.
Ik vond een opleiding die bij me paste. Eindelijk iets positiefs.
En juist doordat ik mij openstelde, kreeg ik een woning aangeboden bij Corel.  Ik ben jullie enorm dankbaar dat jullie mij en de baby een thuis hebben gegeven. Een thuis waar ik mezelf kan zijn, me veilig voel.. waar wij ons veilig voelen.

Bedankt voor jullie tijd en vertrouwen in mij en voor het helpen zoeken naar de juiste weg die ik niet alleen hoef te bewandelen maar met jullie.

Ik doe alles met een omweg maar ben bij de juiste Halte gestopt en doorgegaan.