Durven te raken

Middels bokscoaching probeer ik, los van dat de activiteit an sich al helpend kan zijn, ook gedrag te signaleren en bespreekbaar te maken. Met als doel hiermee bijdragen aan een groter zelfbewustzijn en een positieve gedragsverandering. Dat zijn mooie woorden en kan een beetje abstract klinken.

Daarom leg ik als voorbeeld graag uit wat boksen mij heeft opgeleverd. Dat is heel veel, maar een aspect daarvan is durven raken.

In het boksen is het natuurlijk niet helpend als je iemand niet durft te raken. Helemaal niet als je ook gaat sparren en nog minder, als je de ambitie hebt om wedstrijden te gaan vechten.

Toen ik net begon met trainen voor mijzelf, vond ik iemand durven raken misschien nog wel lastiger dan zelf te incasseren. En ook nu nog moet ik mijzelf soms die drempel overhelpen als ik ga sparren. Het zal te maken hebben met een soms te groot empathisch vermogen, waardoor ik meer op de (mogelijke) gevoelens van de ander aan het afstemmen ben dan met het doel bezig te zijn.

Het is een kwaliteit, maar in deze situaties niet altijd handig. Een bokser die niet durft te raken! ?

Ik trek daarmee de vergelijking met een hulpverlener die niet durft te zeggen waar het op staat. Die geen moeilijke boodschappen durft te brengen, uit angst om de gevoelens van de ander te kwetsen. Ook niet bepaald handig, want soms helpen moeilijke of confronterende boodschappen jongeren/ gezinnen juist verder.

Van het beoefenen van vechtsport heb ik dus geleerd te durven raken. Als hulpverlener durf ik inmiddels ook ‘te raken’. Het empathische vermogen maakt dat dit ook op een respectvolle manier kan. Dus dat gooi ik absoluut niet overboord. En ook daarin heeft vechtsport veel te bieden, want respect staat hierin hoog in het vaandel!